2009 წლის 9 მარტს სასტუმრო-გემ "Queen Mary”-ში დავბინავდით, ოთახში "A107″. ამ ადგილას მომხდარ პარანორმალურ ისტორიებზე ბევრი მქონდა გაგონილი და მაინტერესებდა. თუმცა მე და ჩემს ქმარს 19 თვის ვაჟიც გვახლდა და ზედმეტ თავგადასავლებზე რა თქმა უნდა, უარი უნდა მეთქვა.

შუადღის 2:30-ზე მივედით და ჩვენი ოთახისკენ გავეშურეთ. კარი რომ გავაღეთ, კარებთან პატარა ხელოვნური ყვითელი ყვავილი დავინახე. ავიღე და ოთახში როგორც კი შევედით, თავი ცუდად ვიგრძენი, თავბრუ მეხვეოდა. ვიფიქრე, რომ ზღვის ავადმყოფობა იყო და ჩემს ქმარს ვკითხე: "გემი უკვე დაიძრა?” მან მიპასუხა: "შენ რა, ხუმრობ?” მაშინ ამას ყურადღება არ მივაქციე. მიმოვიხედეთ გარშემო და უამრავი წვრილმანი და უსარგებლო ნივთი აღმოვაჩინეთ. ყვავილი ტუმბოზე შემოვდე და გავეშურეთ ზემოთ, ჰოლისკენ, რომელიც 30-იანების სტილში იყო. კიბეზე ასვლისას თამბაქოს მკვეთრი სუნი მეცა. ჩემს ქმარს ვკითხე, მაგრამ ის მხოლოდ საკვების სურნელს გრძნობდა.

მალე ჩემი ქმრის ნათესავებიც მოვიდნენ. ისინი დაბინავდნენ ოთახში A113. კარები რომ გამიღეს, იქაც ანალოგიური ყვითელი ყვავილი შევნიშნე. "ეს ყვავილი ჩემს ოთახში იყო”-წარმოვთქვი უნებურად. "ეტყობა ჩემმა შვილმა აიღო” – მიპასუხა მულმა. შევბრუნდი ჩემს ოთახში, რათა ტელეფონი დამტენზე შემეერთებინა და ტუმბოზე ჩემი ნაპოვნი ყვავილი დავინახე. ისევ იქ იდო, სადაც დავტოვე. უცნაურად მომეჩვენა ეს ამბავი და რომ გავედი, თვალებს ვაცეცებდი, რომ მსგავსი ყვავილი კიდევ მეპოვა სადმე, მაგრამ ვერსად შევნიშნე.

საღამოს მე და ჩემმა ქმარმა გასეირნება გადავწყვიტეთ, ბავშვი კი მის ნათესავებთან დავტოვეთ. გემბანზე ავედით, სადაც გიდმა გემის ისტორია მოგვითხრო. გემბანზე ისევ ვიგრძენი თამბაქოს მკვეთრი სუნი. გიდის მონაყოლიდან გავიგე, რომ 30-იან წლებში გემის პირველ სართულზე სიგარეტები იყიდებოდა. ვიფიქრე, რომ სუნი იქიდან ამოდიოდა, მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე სართული გვაშორებდა. როგორც კი დრო ვიხელთე, გავიქეცი და იმ ოთახში შევედი, მაგრამ ძველი ჟურნალ-გაზეთების სუნის გარდა იქ არაფერი იყო.

გიდმა შემდეგ უფრო მომცრო ოთახში შეგვიყვანა, სადაც მოულოდნელად დავინახე საზღვაო მონაცრისფრო უნიფორმაში გამოწყობილი მამაკაცი, რომელიც კარებისკენ წავიდა. გავედი ოთახიდან იმის გასარკვევად, ვინ იყო, მაგრამ არავინ დამხვდა. მოგვიანებით გავიგე, რომ Queen Mary-ს ომის დროს "ნაცრისფერი მოჩვენება” ერქვა და ყველაფერი ნაცრისფრად იყო შეღებილი, ოთახებიცა და მეზღვაურთა უნიფორმებიც.

საბოლოოდ პირველი კლასის საცურაო აუზისკენ გავეშურეთ. ჩემი ციფრული ფოტოაპარატი ამოვიღე და სურათები გადავიღეთ, შემდგე კი აუზში ჩავედი. უცებ აღმოვაჩინე, რომ აუზში წყალი იყო, არადა 1 წამის წინ ცარიელი იყო. "შეხედე, აუზში წყალია” – ვუთხარი ამოსვლისთანავე ჩემს ქმარს. "აბა სად?” – მიპასუხა მან. შევხედე და ვნახე, რომ აუზი ისევ დაცარიელებულიყო. ვიფიქრე, განათების გამო მომეჩვენა ასე, მაგრამ ნათურები მკრთალად ანათებდა, მე კი ცოტა ხნის წინ წყლის აშკარა მოძრაობაც შევნიშნე. წასვლის წინ გიდს ვკითხე, აუზი თუ ფუნქციონირებდა, მაგრამ მან მომიგო, რომ წლებია წყალი არ ჩაუსხამთ. სადენი მილებიც მწყობრიდან იყო გამოსული და აღარ მუშაობდა.

აუზის შემდეგ ე.წ. "სიკვდილის კიბე” ვნახეთ, რომლიდანაც ორი ადამიანი დაგორდა და კისერი მოიტეხეს. ერთ-ერთი მათგანი იყო პატარა გოგონა, რომელსაც ჯეკი შეარქვეს და მიაჩნდათ, რომ მისი სული აუზს სტუმრობდა ხშირად. ჯეკი მაშინ დაგორდა, როცა გემი ძლიერად შეყანყარდა, მოაჯირზე ხელი დაუსხლტა და ფეხი აუცურდა. ნათელი იყო, რომ გემი ცურვისას ხშირად ქანაობდა, ჩემი ზღვის ავადმყოფობის გამოვლინებაც მოსვლისას ამას მივაწერე.

დავბრუნდით ჩვენს ოთახში, ბავშვს ღრმად ეძინა. საღამოს 10 საათი იყო და დაძინება გადავწყვიტეთ. ფანჯრები და კარები ჩაკეტილი იყო. ფხიზელი ძილი მაქვს და ღამით ვიღაცის ხშირმა სუნთქვამ გამაღვიძა. საათს შევხედე, 00:14 სთ იყო. ვიფიქრე, რომ გვერდითა ოთახიდან მოდიოდა, მაგრამ უცებ გავაანალიზე, რომ ეს ჩემს ოთახში იყო. ჩემი ქმარი მშვიდად სუნთქავდა, ამიტომ გამოირიცხა. ვიფიქრე, ჩემს შვილს სიცხე ხომ არ აქვს-თქო და ავდექი საწოლიდან. მოულოდნელად ტუმბოსთან მარჯვენა მხარეს მდგარი მამაკაცი დავინახე, რომელიც ცოტა ხანში გაქრა. რაც მახსოვს, ისაა, რომ ჩრდილივით მუქი ფერის იყო, სილუეტის მიხედვით კი სიგარეტს ეწეოდა და ქუდი ეხურა.

რატომღაც არ მინერვიულია, სრულიად მშვიდად ვიყავი. გავბრუნდი საწოლისკენ და რადგან დაღლილი ვიყავი, მალე ჩამეძინა. ცოტა ხანში ისევ გამაღვიძა ამჯერად ნაბიჯების ხმამ. საათს შევხედე, 2 სთ ხდებოდა. ვივარაუდე, რომ გარედან შემოდიოდა ხმა, მაგრამ მალე ჩემს საწოლთანაც გავიგონე. ისევ ვიგრძენი თამბაქოს სურნელი, მაგრამ არც ამჯერად შემშინებია. ხმა რომ მიწყდა, მალევე გავაგრძელე ძილი.

3 საათისკენ ისევ გამეღვიძა, გარედან მთვრალი კაცების ხმაური შემოდიოდა. ოთახში მიმოვიხედე და შევნიშნე, რომ სააბაზანოს სახელური მოძრაობდა. ავდექი და მისკენ გავემართე, მაგრამ მოძრაობა მაშინვე შეწყდა. კარი რომ გავაღე, სააბაზანოში არავინ იყო.

დილის 8 საათზე გავიღვიძეთ და შევნიშნე, რომ ერთი ფანჯარა ღია იყო. ფანჯრები საკმაოდ ძველი იყო და ძნელად და ხმაურით იღებოდა, მე კი ფხიზელი ძილი მაქვს და გამიკვირდა, რომ ეს გამომეპარა. ჩემს ქმარს რომ ვკითხე, წარმოდგენა არ ჰქონდა, ვინ გააღო.

შუადღით სახლში დავბრუნდით. მე ვფიქრობ, რაც თავს გადამხდა, გემის წარსულის აჩრდილები იყო. თუმცა დღემდე არ ვიცი, ვინ იყო ის ნაცრისფერში გამოწყობილი კაცი, რომელიც ასე ხშირად მსტუმრობდა.